W stomatologii, termin „dewitalizacja” odnosi się najczęściej do procedury usuwania żywych komórek z zęba. Zwłaszcza miazgi zęba, która jest miękkim wnętrzem zęba, zawierającym nerwy, naczynia krwionośne i tkankę łączną. Dewitalizację miazgi stosuje się w przypadku zębów, których miazga uszkodziła się. Ponadto gdy jest zainfekowana lub nieodwracalnie uszkodzona, a nie można jej uratować.
Najczęstszym powodem dewitalizacji miazgi zęba jest próchnica, czyli bakteryjne uszkodzenie tkanek zęba. Gdy próchnica się rozwija, może dostać się do miazgi, powodując jej zakażenie i stan zapalny. W takim przypadku konieczne może być przeprowadzenie dewitalizacji, aby usunąć zainfekowaną miazgę i uniknąć dalszych powikłań.
Dewitalizację miazgi można przeprowadzić za pomocą kilku metod. Pierwsza z nich to pulpektomia, czyli usunięcie całkowitej miazgi. Druga metoda to pulpotomia, czyli usunięcie tylko jej części. Po przeprowadzeniu dewitalizacji, wnętrze zęba wypełnia się materiałem nieorganicznym. Takim jak cement wapniowy lub wypełniacz kanałów korzeniowych, aby zabezpieczyć ząb przed dalszym zakażeniem.
Dewitalizacja miazgi jest ważnym zabiegiem w stomatologii, stosowanym w celu ocalenia zęba, który został dotknięty zaawansowanym uszkodzeniem miazgi. Po dewitalizacji ząb może nadal pełnić swoje funkcje w jamie ustnej, takie jak podtrzymywanie struktury zgryzu i estetyka, jednak może wymagać dalszego leczenia, takiego jak wypełnienia, koronki stomatologiczne lub protezy, w celu przywrócenia jego funkcji i wyglądu.